De droogte en klimaatverandering maakt leven op de hoogvlakte steeds onmogelijker voor een bejaard koppel. Ze houden vast aan hun thuis waar de tijd geen vat op lijkt te hebben. Een debuut om van te duizelen.
Een vlekje in het hoogland van Bolivia, ruim 3000 meter boven de zeespiegel. De jongeren zijn er weggetrokken. Virginio en Sisa zijn een van de bejaarde koppels die er zijn achtergebleven. Ze spreken Quechua (de taal van de Inca’s), althans op de zeldzame ogenblikken dát ze praten. Ze hoeden lama’s, maar het is een raadsel wat de beesten eten, want door de aanhoudende droogte is het land er onvruchtbaar. Maar ze zijn te koppig – vooral Virginio is eigenwijs – om naar de stad te verkassen, zelfs niet als een kleinzoon er zich mee komt bemoeien.
Geholpen door de ruwe schoonheid van de Altiplano vat de debuterende regisseur Alejandro Loayza Grisi hun krachtmeting met de natuur in werkelijk adembenemende beelden – hij kan noch wil zijn verleden als fotograaf verdoezelen. Het koppel wordt vertolkt door twee dorpsbewoners die pas na lang aandringen in Utama wilden spelen.
(tekst Film Fest Gent)
