Drie muzikanten/performers.
Poëzie, flarden tekst en andere schrijfsels.
Slam, gospel, rap en beatbox. Het publiek in een arena errond.
Met deze tools presenteren we jullie de realiteit van het leven, naakt en rauw.
Kritiek, beats en dans vliegen je rond de oren.
Bij BOEF! zitten we midden op het plein naast den blok waar een aantal zielsverwante outcasts elkaar ontmoeten. Ze zijn arm, kwaad en vervelen zich, maar vinden elkaar in het maken van muziek. Wat er naar hen wordt geroepen, kaatsen ze terug tegen de muren van het grijze appartementsblok. De hoop lonkt om de hoek in dit emotionele straatconcert waar de aanstekelijke beats het publiek uitnodigen mee te dansen of te schreeuwen. Lang leve de roos die uit het beton groeide toen niemand naar haar omkeek!
Quand on est dans la merde jusqu’au cou, il ne reste plus qu’à chanter (Samuel Beckett)
De stampende muziek, gedachteflarden en soms emotionele uitroepen zijn door regisseur Ruud Gielens tot een prikkelend geheel gesmeed. Nergens wordt het sentimenteel, de tekst en muziek spreken voor zich. De kloof tussen kinderen zoals Bootsy, Sammy en Jos in een kansarm appartementenblok en de ‘gegoede anderen’ waar dit drietal niet bij hoort, wordt goed voelbaar. […] Maaskant blinkt uit in aanstekelijk beatboxen met een snerpende gitaarsolo als hoogtepunt. Voortdurend gaan de handen van de toeschouwers omhoog, de lichamen van jong tot oud kunnen niet anders dan meedeinen, terwijl de bewogen teksten over het gevoel van onzichtbaarheid, racisme en hoop door de arena slingeren. - Brechtje Zwaneveld voor Theaterkrant
